İbrahim İBADOĞLU RÜSTƏMLİ,
Ehtiyatda olan polkovnik
***
(Bu yazım 2003-cü ilin yayında düşmən təxribatı zamanı öz yaralı əsgərini atəş altından çıxaran və xilas edən, ancaq özü yaralanan və Şəhid olan leytenant Elman Məmmədov haqqındadır...)
***
...Bu dünyaya Ağdamın Mərzili kəndində gəlmişəm. Rüstəm kişinin ailəsində. Adım Elman, soyadım Məmmədovdu.
Atam sadə bir zəhmət adamıdı – ömrünü torpağa bağlayıb, əkin-biçində keçirib, balalarını alın tərilə dolandırıb, halal çörəklə böyüdüb. Mən balaca olanda həmişə deyərdi ki, torpaq bizim nicatımız, pənah yerimiz, ruzumuzdu, oğul, onun qədir-qiyməti hər şeydən əzizdi: bir ovuc qızılın olunca, bir ovuc torpağın olsun!..
Atam danışdıqca, evimizi torpaq ətri bürüyərdi. Evimiz torpaq ətrilə, anamın imisti təndir çörəyi ilə qızınardı. Nə ruhum canımda qərar tutar, nə də xəyallarım sərhəd tanıyardı. Ruhumun qanadlarında allah bilir ta haralara kimi gedərdim. Evimizdə atamın qabarlı əllərinə zillənmiş gözlərim qalardı ancaq. Atam cadar-cadar olmuş əllərində evimizə hər gün torpaq gətirərdi, ruzu gətirərdi, xeyir-bərəkət gətirərdi. Atamın torpaq əlləri saçlarıma toxunanda ürəyim elə uçunardı ki...
Torpaq mənim ilk məhəbbətim, ilk sevgilimdi, dostlar, mən indi də öz uşaqlığımı yaxşı xatırlayıram: zaman mənə ayağımı qorxa-qorxa torpağa basdığım günləri unutdura bilmədi. Mənə elə gəlirdi ki, ayağımı yerə azca möhkəm bassam, Torpağı özümdən küsdürəcəm; ruzu, xeyir-bərəkət evimizdən qaçaq düşəcək...
Müharibə başlayanda cəmi on yaşım vardı. Üçüncü sinifdə oxuyurdum. Mərmilərin gurultusu yuxuma haram qatmışdı. Gecələr səhərədək qarmaqarışıq yuxular görərdim. Sayıqlaya-sayıqlaya diksinərdim, yerimdən dik atılardım. Atam qabarlı əllərilə saçlarıma sığal çəkməyincə, gözlərimə yuxu getməzdi. Səhərlər obaşdandan dəli kimi həyətə atılardım.
Anam arxamca qışqıra-qışqıra qalardı: su götür ovcuna, ay oğul, su aydınlıqdı, bala, gördüyün yuxunu suya danış...
Amma mən heç vaxt ovcuma su almazdım, gördüyüm yuxuları heç vaxt suya danışmazdım. Mən öz yuxularımı ipək kimi yumşaq barmaqlarımın arasında sıxdığım bir ovuc Torpağa danışardım. Torpaq mənim ilk məhəbbətim, ilk sevgilimdi, dostlar, mən indi də öz uşaqlığımı yaxşı xatırlayıram: zaman mənə ayağımı qorxa-qorxa torpağa basdığım günləri unutdura bilmədi...
Beləcə illər arxada qaldı. Özüm də böyüdüm, arzularım da. Yollar məni qoynuna aldı. Amma hara getdimsə, hansı ünvana üz tutdumsa, öz yaralı sevgilimlə qoşa addımladım. Orta məktəbi bitirib Kənd Təsərrüfatı Akademiyasına sənəd verdim. Bura mənim arzularımın Vətəni idi...
Amma zaman mənə əkin-biçinlə məşğul olmağa macal vermədi. Bu ilin fevralında əynimə əsgər libası geyindim. Bu libasda mən özümü xoşbəxt hiss edirdim. Bu libasda mən öz sevgilimə daha yaxın idim, daha doğma idim, daha əziz idim. Bu libasda biz bir-birimizi daha yaxşı anlayırdıq...
Hərbi hissədə mənə motoatıcı taqımın komandiri vəzifəsini tapşırdılar. Qorxubilməz əsgərlərim vardı. İlk gündən onların gözlərində ilk sevgilimin, ilk məhəbbətimin nişanələrini tapdım. Yenidən doğuldum...
Şəhid olan leytenant Elman Məmmədov
Zabit silahdaşlarımın da hər birinin öz yeri var ürəyimdə. (Polkovnik-leytenant Vüqar Məmmədovdan tutmuş mayor Elşən Kərimova, Arif Məmmədova, Qafqaz Zeynalova, baş leytenant Cavid Fərhadova kimi hamısından razıyam. Ölümün gözünə dik baxmağı, düşmənə can şirinliyini daddırmağı bacaran oğullardı. Haqqımda söylədikləri xoş sözlərə görə hər birinə minnətdaram...)
... Xidmətə başladığım gün mənim ikinci doğum günümdü. Gecələr səngərlərə sığınıb sübhədək kiprik qapamazdım. Sağımda, solumda əsgər qardaşlarım. Belə vaxtlarda sayrışan ulduzlarla göz-gözə qalmağın bir özgə ləzzəti var. Əsl torpaq ətrini də ancaq səngərdə duyursan. Qarabağ dərdinin, Qarabağ ağrısının insana ən yaxın olduğu yerdi sənəgər!...
Çünki ancaq səngərdə başa düşürsən ki, yüz ilin, min ilin ağrısıdı bu ağrı, yüz ilin, min ilin dərdidi bu dərd: Ruhumuzda, canımızda vurnuxan, yuxumuzu ərşə çəkən oddu, alovdu. Yoxsa bir bu qədər doğma gəlməzdi adama...
Gözün aydın, Ana Torpaq, gözün aydın! Səndən ötrü sinəsini güllə qabağına verən oğulların var! Hər biri bir düşmən çəpəri!...
Gözlərimizin yaddaşı da qanımızın yaddaşı qədər uludu! Görə-görə gəlirik! Tanrının mərhəmətinə gümanımız çoxdu, ay Ana, amma bizi bizdən alarlar, Səndən ala bilməzlər! Qara başımızı ağ birçəklərinə qurban demişik! Südün andımızdı! Əynimizə əsgər libasını geyindikmi, əlimizə silah aldıqmı, Sənə tuşlanan güllələri köksümüzdə soyudarıq! Yağının dizlərini büküb, kürəyini yerə vurarıq!.. Dünənimizin də, bugünümüzün də, sabahımızın da aynası sənsən, doğma Azərbaycanım! Göyündən Günəşin, torpağından ruzun-bərəkətin əskilməz!
Axar suların sovulmaz! Meşələrin qurumaz! Oba-oba, el-el çatılan ocaqların sönməz!
Sabaha dikilən gözlərinin nuru tükənməz, Ana Yurdum, heç vaxt tükənməz!
Nə qədər ki, biz varıq!
Nə qədər ki, Torpaq var!
Nə qədər ki, ayağını qorxa-qorxa Torpağına basan oğulların var!...
MİA.AZ
