Bazar günü, dekabrın 31-i idi, saat on biri keçmişdi. Amma mən yerimdən qalxa bilmirdim. Ürəyim bulanırdı, başım fırlanırdı. Vallah, uzanan yerdə, yıxılmamaq üçün hardansa tutmaq istəyirdim...
Yaxşı ki, evdə heç kim yox idi, mənsiz bayram bazarlığınaa getmişdilər. Dalbadal iki fincan şəkərsiz kofe içmişdim, amma özümə gələ bilməmişdim. Yenidən gəlib yerimə yıxılmışdım. Dəqiqələri sayırdım...
Yeri gəlmişkən, biz hər keçən ilin son şənbəsi dostlarla yığışırıq, köhnə ili yola salırıq, yeni ili qarşılayırıq. Bu da bizim ənənədir, illərdir davam edir. Dünən də dostlarla, yeriniz məlum, “Asiman”da oturmuşduq, “Yaşıl Əjdaha”nın şərəfinə ”düt” deyincə vurmuşduq… Maşını restoranın həyətində qoymuşdum, taksi tutmuşdum. Sonrası yadıma gəlmirdi, bilmirdim “Vosmoy”a necə gəlmişdim. Evə liftlə qalxmışdım, ya 6-cı mərtəbəyə piyada çıxmışdım?! Qoca binamızın lifti də qocalmışdı, yaşı yarım əsri keçmişdi, ayın yarısını işləmirdi, istirahət edirdi. Mən də yaşda onları haqlamışdım, bu binada doğulmuşdum, bu həyətdə boya-başa çatmışdım. Amma mən istirahət etmirdim, hər şənbə-bazar arağın küpünə girirdim. Sonra bütün həftəni zorla özümə gəlirdim... Buna son qoymaq lazım idi…
Birdən... Başıma gələn original bir ideya ilə yerimdən atıldım. Mən bu gün arağın daşını atmalıydım, nəyin bahasına olursa-olsun, bu ağır yükü 2024-ə aparmamalıydım. Artıq bizim onunla tanışlığımız dostluğa çevrilmişdi, 30 ili keçirdi. Ya mən onun axırına çıxmalıydım, ya da o, mənim axırıma çıxacaqdı. Artıq ürək sürətlə döyünürdü, böyrək, qara ciyər gecələr qapını döyürdü. Hər ehtimala qarşı, bir fincan da kofe içdim, sonra qonaq otağına keçdim. Servantın aşağı gözünü açdım - bu şeytan yuvasını mən “bar” adlandırırdım. Baxdım, sampan-şərabdan başqa, 5 dənə yarım litrlik araq vardı. Müxtəlif adları daşıyırdı, Rusiya çarı, Finlandiya maralı, Fransa qazları da vardı. Araqları vedrəyə yığdım, birtəhər tualetə doğru addımladım...
Amma yolda fikrimi dəyişdim, butulkaları bir-bir unitaza tökmək istəmədim. Bu, həm vaxt aparacaqdı, həm də ləzzəti olmayacaqdı. Yenidən qonaq otağına qayıtdım. Mətbəxdən yekə şirli qazan gətirdim. Araqları açıb bir-bir qazana boşaltmaq, sonra tualetə atmaq istəyirdim... Amma başıma daha bir original ideya gəldi. Mən onsuz da arağın daşını atırdım, stolun üstünə düzülmüş bu original içkilərin dadına baxmalıydım... Axırıncı dəfə...
Servantdan rumka götürdüm, “Fransız qazı”nın ağzını açdım, əlim əsə-əsə rumkaya 50 qram süzdüm. Sonra butulkanı qazana tökdüm, rumkanı əlimə götürdüm. Şairin sözləri yadıma düşdü: “Kişi odu “vodka” çıxa cibindən, Baş ayıq oldu, kəs tulla dibindən...” Rumkanı şairin sağlıgına qaldırdım, birinci pis getdi. Üstündən tez bir limon tikəsi atdım, kömək etdi. Rusiya çarını, Finlandiya maralını və başqalarını da bu minvalla ötürdüm getdi. İnsafən ikinci babat, üçüncü yaxşı, sonra lap yaxşı getdi. Ürəkbulanma-zad yox oldu, qazan da “qardaşlıq qəbirstanlığı” oldu. Rusların bir misalı var, ayrılıqdan qabaq mütləq oturmaq lazımdır. Mən də araqla ayrılmaqdan əvvəl oturdum...
Başıma gələn daha original bir fikirlə ayağa durdum – dosta xəyanət etmək kişilikdən deyildi. Adama nə deyərdilər?! Mən bu “kişi” ilə düz 30 ildir ki, dostluq edirdim... Mən araqsız 2024-ə necə gedərdim?! Cəld mətbəxə keçdim, dolça, qıf gətirdim. Arağı “qardaşlıq qəbirstanlığı”ndan dolça ilə götürdüm, qıfla şüşə “tabut”lara tökdüm. Möcüzə baş vermişdi, əllərim əsmirdi. Şəkilli, etiketli “tabut”ların hamısı doldu, amma biri yarımçıq qaldı. Mənim arağımı hansısa əclaf içmişdi... Bəlkə bu, onun Yeni il hədiyyəsi idi?!
Qalib ARİF
MİA.AZ
